Schumann
 |
| Robert Schumann |
Data Nacemento: 8 de xuño de 1810, Zwickau (Alemaña)
Data Morte: 29 de xullo de 1856, Endenich (Alemaña)
Nacionalidade. Alemá
Movemento artísitico. Romanticismo.
Artista. Compositor.
Obras. Concerto para piano e orquestra en la menor op.54. Sonata para Piano en si menor. Sinfonía Nº 3 en mi bemol “Renana”, Op. 97.
Tanto a súa vida como a súa obra convérteno nun dos paradigmas do Romanticismo musical alemán. Foi definido como: "O máis músico de todos os románticos e o máis romántico de todos os músicos".
Fillo dun libreiro, a literatura e a música compartiron as súas
inquietudes artísticas durante a súa mocidade, ata o punto de que
Schumann estivo dubidando entre ambas as vocacións. Traballando moito e sendo moi débil o seu sistema nervioso, Schumann pai
morreu mozo en 1826. Os cinco fillos nacidos do seu matrimonio herdaron
a mesma fraxilidade nerviosa e Robert, o benxamín da familia, sufriu
moito coa morte prematura dos seus irmáns e irmás. Aos
18 anos, Schumann matricúlase na Universidade de Leipzig para iniciar
os seus estudos de Dereito. O mozo anotaba no seu diario como pasaba os
días improvisando ao piano e escribindo fantasías literarias no canto de
asistir a clases.
En febreiro de 1830 deu un concerto de piano que
foi un éxito; entón escoitou a Paganini quedando moi
impresionado. Isto impulsouno a abandonar o Dereito e dedicarse por
completo á música; para iso tivo que convencer á súa nai. Decide asistir ás clases de Friedrich Wieck, quen
advirte que Schumann podería chegar a ser un gran intérprete e músico.
No entanto, Wieck comeza a dedicarse case por completo á carreira de
concertista da súa filla Clara, polo que desatende as leccións de
Schumann.
En 1834 fundou, en colaboración cos seus amigos, o "Neue Zeitchrift für Musik"
(Nova revista de Música), onde defendía o labor de
compositores contemporáneos (Chopin, Berlioz, etc.). En abril apareceu o primeiro número da revista que se publicaría dúas veces por
semana.
Toda a súa produción musical ata 1840 foi escrita para piano. O
desexo de Schumann de chegar a ser un virtuoso do piano truncouse por
mor dunha lesión na man dereita, da que non conseguiu recuperarse.
Os últimos anos de vida de Schumann estiveron marcados polo agravamento
da inestabilidade nerviosa que o acompañou desde a súa mocidade, tras un
intento de suicidio en 1854, foi internado nunha casa de saúde en
Endenich, onde permaneceu recluído ata a súa morte.
Outras cousas:
 |
| Clara Schumann |
# Clara e Robert protagonizaron unha historia romántica. Cando
Robert coñeceu a Clara, ela tiña 9 anos idade, e el 18; non pasou moito
tempo para que Schumann notase e comezase a admirar os incribles dotes
de pianista da nena, a cal estaba sendo preparada polo seu pai,
Friedrich Wieck, profesor de piano de Robert. Esta nena, chegaría a ser
unha das mellores pianistas de Europa. Pouco a pouco un interese máis
persoal foise apoderando de Robert. Xogaba con ela aos máis variados
xogos infantís; líalle historias e contos e foi caendo en conta, que
cando se afastaba de Clara, un baleiro apoderábase del.
Clara pola súa banda, a partir dos doce anos, comezou a adoralo,
reservadamente, calladamente, pero totalmente. Cando ela chegou aos 16 e
el aos 25, déronse conta que estaban namorados. Clara estaba a piques
de iniciar unha xira de concertos co seu pai e Robert chegou para
despedirse. Ela acompañouno escaleiras abaixo. Ao chegar abaixo,
Schumann volveuse para dicirlle adeus. El mirouna aos ollos e
impulsivamente tomouna nos seus brazos e bicouna. "Pensei que me ía a
desmayar", confesou posteriormente Clara.
Wieck (pai de Clara) non tiña intención algunha de alentar este romance, ao contrario,
opúxose por todos os medios a esta relación. O afán de
converter a Clara nunha gran pianista, impedíalle pensar en calquera
eventual matrimonio para a súa filla e alumna. Ademais de considerar que
os escasos medios económicos de Robert non o facían un pretendente
atractivo, ademais había outro grave impedimento, en opinión do profesor Wieck,
quen vía en Schumann un compositor neurótico e aínda máis, de
escasa moralidade. Por todo iso, prohibiulle a Clara
ter calquera contacto persoal ou por carta con Robert e terminou por
enviala a cidade de Dresden.
Cando Schumann seguiuna alí e foi recibido por Clara, a furia de Wieck
chegou ao paroxismo. Ameazou a Schumann con matalo. Os seguintes 15
meses foron un verdadeiro inferno para os mozos namorados. Non puideron
verse nin escribirse. A pesar de todo isto, a parella tiña a
determinación de casar axiña que Clara chegase á maioría de idade. Esta situación prolongouse por catro
interminables anos. Clara iniciou unha das súas xiras de concerto que
concluíu con gran éxito.
Finalmente, Schumann apelou ao último recurso que lles quedaba: a corte
de xustiza. Robert presentou unha demanda contra o seu futuro sogro,
para obrigalo legalmente a permitir o matrimonio da súa filla. Logo de
varios longos meses de xuízos, a corte fallou a favor de Schumann. O 12
de Setembro de 1840, el e Clara casaron finalmente. Ao día seguinte
Clara cumpriu o 21 anos e non sería necesario ningún permiso paterno
para casar. "Este foi o día máis fermoso e memorable da miña vida",
escribiu Clara no seu diario.
Os
primeiros
anos foron de perfecta felicidade, anos de creacións musicais.
Nun só destes anos, compuxo para a súa esposa 150 cancións, a máis
doutras grandes composicións. Ambos creceron artisticamente, ela chegou a
ser a máis grande pianista da súa xeración, el un dos mellores
compositores do Romanticismo, quizais o máis grande de todos.
Co tempo,
un novo compositor alemán, sensible e tímido, Johannes Brahms, chegou a
casa da parella para estudar con Robert. Enseguida admira a Clara, como
muller e como músico, e namórase dela. É un amor imposible polo respecto
que ambos senten por Robert, de quen se ocuparán xuntos no transcurso
dunha enfermidade que o levará á tolemia e pronto á morte. Tras o seu
falecemento nunha clínica psiquiátrica, conservarán unha amizade durante
case toda a súa vida e unha correspondencia de cartas de amor durante
moitos anos, pero nunca pensaron en formar un matrimonio.
# Era
tanta a súa obsesión por lograr a perfección dos movementos da man
durante a interpretación, que adoitaba atar o seu dedo corazón a unha
taboíña durante os ensaios para independizar o movemento do resto dos
dedos. Esta caprichosa técnica terminou provocándolle unha lesión
irreversible que acabou coa súa carreira de pianista.
# Os médicos da época recomendaron a Schumann un tratamento singular para recuperar a mobilidade do dedo afecto: "baños animais", consistían en introducir a man no corpo dun animal morto, aproveitando desta forma a súa calor. Un tratamento diferente recomendoulle o homeópata Franz Hartmann: prohibiulle beber café, viño e cervexa. O certo é que a inmobilidade do seu dedo obrigaríalle a afastarse da interpretación.
# Tratou de suicidarse en 1854 e pouco despois foi ingresado nunha clínica para enfermos mentais en Enderich, onde morrería dous anos máis tarde un 29 de Xullo. Desde a adolescencia sufriu trastornos mentais que se foron complicando na súa madurez ata crear un cadro clínico que incluía trastornos do soño, insensibilidad, rixidez e repentinos temores
# Robert
Schumann tiña unha enfermidade que lle facía ver persoas que non
existían, probablemente esquizofrenia. Moitas veces "invitaba" ao compositor Bach (xa había cen anos que estaba morto) á súa casa.
