Mahler
 |
| Mahler |
Data Nacemento. 7 de xullo de 1860, Kaliste (actual República Checa).
Data Morte. 18 de maio de 1911, Viena (Austria).
Nacionalidade. Checa/austríaca.
Movemento artísitico. Postromanticismo.
Artista. Compositor e director de orquestra.
Obras. Sinfonía nº 5 en do sostenido menor. Sinfonía nº 1 "Titán". Cancións aos nenos mortos (lieder). Canción da Terra (lieder). Sinfonía nº 8 en mi bemol maior "Sinfonía dos mil". Sinfonía nº 6 "Tráxica".
Nunha ocasión, Mahler
manifestou que a súa música non sería apreciada ata cincuenta anos logo
da súa morte. Non lle faltaba razón: valorado no seu tempo máis como
director de orquestra que como compositor, hoxe é considerado un dos
máis grandes e orixinais sinfonistas que deu a historia do xénero.
Foi fillo dun comerciante de destilería, Bernard Mahler e Maria Hermann, ambos de orixe xudía. Os seus pais tiveron en total 14 fillos, dos cales faleceron oito. A morte deles, e en especial dos máis queridos como Ernst, e o suicidio de Otto aos 26 anos, causou un profundo e duradeiro impacto en Mahler. A pesar de ser un home rudo e ter unha mala relación coa súa esposa, o pai de Mahler notou xa aos cinco anos aptitudes musicais no seu fillo e enviouno a estudar a Praga. Nesta cidade tivo unha mala experiencia e regresou ao seu fogar para ingresar ao Conservatorio de Viena, onde logrou ambientarse moi ben e recibiu o apoio -que durará toda a vida- do seu mestre Epstein.
Aos seis anos de idade comezou coas súas primeiras clases de piano e logo de catro anos, ao redor de 1870, deu o seu primeiro concerto.
En 1875 ingresou ao conservatorio de Viena onde se converteu en fiel discípulo, aínda que non alumno, de Bruckner a quen axudou cos arranxos para piano da 3º Sinfonía que data de 1878. Durante a súa estancia no conservatorio compuxo e interpretou a súa primeira sonata para piano e violín.
Desde 1880 foi tendo diferentes empregos en teatros de ópera, empezando polo modestísimo de Bad Hall, unha cidade balneario tirolesa, pasando por Ljubljana, Praga, Leipzig, Budapest, Hamburgo, etc, cada vez máis alto o rango do teatro e da orquestra, ata que en 1897 conseguiu o premio gordo: foi nomeado, o máis en grao sumo dos teatros de ópera do mundo mundial na época, aínda que para obter o posto tivo que renunciar ao judaísmo e ingresar con pompa e boato na Igrexa católica. Comeza unha década gloriosa para Mahler como director e compositor.
Como director, Mahler era un auténtico ditador. Traballador incansable, intransixente, maniático e detallista, obrigaba ás orquestras a ensaiar unha e outra vez ata as obras que coñecían de memoria ata deixalas exactamente ao seu gusto, reorquestaba case todas as obras que executaba, obrigou ao público a ser respectuoso antes, durante e despois do concerto (parece que na época a concorrencia comportábase nos concertos coma se estivese no circo ou nos touros, jaleando e interrompendo en calquera momento)? ¡Todos odiábanlle! Pero, con todo, os resultados eran espectaculares, únicos, xeniais, polo que á vez, tíñanlle un gran respecto.
Mahler abandona Viena en 1907, tras unha serie de crises
persoais e familiares, farto de soportar os permanentes ataques
antisemitas, e navega a Estados Unidos, onde é contratado polo
Metropolitan Opera House de Nova York e posteriormente pola Filarmónica
de Nova York. En 1911 Mahler enferma e é diagnosticado dunha grave
endocarditis bacteriana. Sabendo cerca a súa hora, solicita volver a
Viena para falecer alí. Embarcou cara a Europa, foi internado brevemente
no hospital de Neuilly, preto de París, onde non mellorou, así que foi
por fin trasladado en tren a Viena, onde faleceu o 18 de maio de 1911,
aos 51 anos de idade. Foi fillo dun comerciante de destilería, Bernard Mahler e Maria Hermann, ambos de orixe xudía. Os seus pais tiveron en total 14 fillos, dos cales faleceron oito. A morte deles, e en especial dos máis queridos como Ernst, e o suicidio de Otto aos 26 anos, causou un profundo e duradeiro impacto en Mahler. A pesar de ser un home rudo e ter unha mala relación coa súa esposa, o pai de Mahler notou xa aos cinco anos aptitudes musicais no seu fillo e enviouno a estudar a Praga. Nesta cidade tivo unha mala experiencia e regresou ao seu fogar para ingresar ao Conservatorio de Viena, onde logrou ambientarse moi ben e recibiu o apoio -que durará toda a vida- do seu mestre Epstein.
Aos seis anos de idade comezou coas súas primeiras clases de piano e logo de catro anos, ao redor de 1870, deu o seu primeiro concerto.
En 1875 ingresou ao conservatorio de Viena onde se converteu en fiel discípulo, aínda que non alumno, de Bruckner a quen axudou cos arranxos para piano da 3º Sinfonía que data de 1878. Durante a súa estancia no conservatorio compuxo e interpretou a súa primeira sonata para piano e violín.
Desde 1880 foi tendo diferentes empregos en teatros de ópera, empezando polo modestísimo de Bad Hall, unha cidade balneario tirolesa, pasando por Ljubljana, Praga, Leipzig, Budapest, Hamburgo, etc, cada vez máis alto o rango do teatro e da orquestra, ata que en 1897 conseguiu o premio gordo: foi nomeado, o máis en grao sumo dos teatros de ópera do mundo mundial na época, aínda que para obter o posto tivo que renunciar ao judaísmo e ingresar con pompa e boato na Igrexa católica. Comeza unha década gloriosa para Mahler como director e compositor.
Como director, Mahler era un auténtico ditador. Traballador incansable, intransixente, maniático e detallista, obrigaba ás orquestras a ensaiar unha e outra vez ata as obras que coñecían de memoria ata deixalas exactamente ao seu gusto, reorquestaba case todas as obras que executaba, obrigou ao público a ser respectuoso antes, durante e despois do concerto (parece que na época a concorrencia comportábase nos concertos coma se estivese no circo ou nos touros, jaleando e interrompendo en calquera momento)? ¡Todos odiábanlle! Pero, con todo, os resultados eran espectaculares, únicos, xeniais, polo que á vez, tíñanlle un gran respecto.
Outras cousas:
# Despois de incorporarse como director musical da Ópera de Viena repartiu o seu tempo equitativamente:
durante o verán compuña e no inverno dirixía.
# A súa revalorización, do mesmo xeito que a do seu admirado Anton Bruckner, foi lenta e viuse atrasada polo advenimiento do nazismo ao poder en Alemaña e Austria: pola súa dobre condición de compositor xudeu e moderno, a execución da música de Mahler foi terminantemente prohibida. Só ao final da Segunda Guerra Mundial, e grazas ao labor de directores como Bruno Walter e Otto Klemperer, as súas sinfonías empezaron a facerse un oco no repertorio das grandes orquestras.
# A súa sinfonia nº 8 chámase a "Sinfonía dos mil" polo número de persoas (orquestra e coros) que se necestitan para executar esa obra.
# Só a súa Oitava Sinfonía (Sinfonía dos Mil) obtivo un gran éxito na súa estrea, o único éxito que o Mahler-compositor cultivou en toda a súa vida, mentres que o Mahler-director lograra moitísimos deles.
