O estreo do ballet "A consagración da primavera"

Reconstrucción do vestiario e escenario

Na primavera de 1910, Stravinsky tivo unha visión: "Vin na miña imaxinación un rito pagán solemne: uns anciáns sabios, sentados nun círculo, observando a unha moza que baila ata morrer. Estana sacrificando para propiciar ao deus da primavera."
Contoulles esta visión a dous dos seus amigos, o pintor Nicolás Roerich e ao empresario Serge Diaghilev. Diaghilev viu que iso podía ser unha boa idea para un ballet e pediulle a Stravinsky que o fixera. A comezos do verán de 1911 Stravinsky comezou a traballar na obra e ou 8 de marzo de 1912 entregou a Diaghilev a obra xa rematada, na portada do libreto poñía: "A consagración da primavera". Da parte orquestral encargaríase Pierre Monteux e da coreografía, Nijinsky.
Ou estreo anúnciase para ou día 29 de maio na teatro dos Campos Eliseos de París. O ballet vai durar entre 35-38 minutos e estará presente o seu autor: Igor Stravinsky.
No público, que enchía o patío de butacas, había dende compositores como Ravel ata membros da aristocracia como a condesa de Pourtales.
Ao levantar o pano vaise producir o maior escándalo da historia da música. O público comeza a mostrar a súa desaprobación non só pola música, que está chea de recursos rítmicos e percusivos, case salvaxes, que rozan o obsesivo senón tamén pola vestimenta excesivamente livián dos bailaríns que resultaba demasiado provocativa para a sociedade conservadora da época.

Vestiario orixinal de 1913

Ante o cariz que toman os acontecementos o autor, Stravinsky, retírase a unha zona afastada do público e fóra da súa visión.
O público comeza a formar tal barullo que a música apenas resultaba audible. Os golpes e os berros de protesta duns mesturábanse coa euforia e os aullidos de apoio doutros. Foi unha auténtica batalla campal (houbo lanzamento de laranxas e outros obxectos non identificados ao escenario) entre os que participaron na batalla chegaron a concertaser varios duelos, que ao día seguinte se levaron efecto e as damas... tamén participaron.
Nijinski, subido sobre unha caixa de madeira, gritaba en ruso aos seus bailaríns os números da coreografía. A todo isto, un xenial Pierre Monteux continuaba impertérrito dirixindo á orquestra, como se a cousa non fose con el, á vez que se acendían e apagaban as luces da sala nun desesperado intento de tranquilizar o tumulto alí organizado. A condesa de Pourtales, presa dun soponcio, rompeu o seu abanico da rabia e comezou a gritar, vermella de cólera: "¡É a primeira vez que se burlan de min!".

A obra: Ballet de Maurice Béjart (1970). Intérpretes principais: Tania Bari e Germinal Casado.

Parte 1

Parte 2

Parte 3

Parte 4